فرشته کوچولو

رسم عجيبيه روزگار . ياد مي گيريم كه به يه چيري هاي دل ببنديم دوستشان داشته باشيم ولي درست در لحظه اي كه تمام اميدهايمان به اوست ، تنهايمان مي گذارد و ميروند بدون هيچ حرفي و صحبتي. يازده ساله بودم كه پدر رفت خارطم است انقدر گريه كردم كه يك ماه تمام مريض شدم. كم كم به نبود پدر عادت كردم . ولي در تمام لحظات خوش زندگي مثل ازدواج و بخصوص تولد دخترم فرنيا هميشه حسرت خوردم و نبودن پدر را احساس كردم سال ها گذشت پدر زني خوب و نجيب كه مي شد از لحظه لحظه در كنارش بودنش خيلي چپزهاي خوب را ياد گرفت را پيدا كردم كه ان هم ناگهان رفت. بازم هم عزيزي را از دست دادم و بعد از ده سال با وي بودن الان هم بايد با عذاب وجدان نديدن وي در اخرين سفر خانمم...

چند وقتي ميشه ننوشتم اول قصدم اين بود كه پست گذاشتنم ماهي يكبار باشه اما با پايان تيرماه و شروع مرداد خبر بدي رسيد كه حسي براي نوشتن نداشتم پدرم دقيقا روز تولدم به كما رفت خيلي سخت بود اول فكر ميكردم چيز مهمي نيست و پدر دوباره چشماهاش را باز ميكنه و به خواهرم ميگفتم به محض بهوش آمدن بايد دنبال خانه اي در اصفهان براي آنها باشيم تا ديگه تنها نمونن اما شب عمق فاجعه را فهميدم پدرم اين رسمش نبود روز تولدم براي هميشه برام يك خاطره تلخه و اين يك هديه خوب از طرف يك پدر نيست خدا چرا رسم دنيا اينه؟؟تا بچه هستيم براي پدر و مادرمان فقط زحمت و اذيت داريم در نوجواني و جواني با زبان تندمان ناراحتشان ميكنيم و تازه زماني كه خودمان پدر و مادر ميشويم ...